Τὰ ψεύδη

Ars sī inspīrat dulce venēnum Pūnica lentē,
      Omnia miscentur: fābula falsa bonā.
Et sī adsunt mendācia vāna latēntia fraude,
      Pectora franguntur, ficta quod aura fluit.

Τὸ θερμὸν καὶ ἅγιον πνεύμα

Mūtuus adsit amor, veniat, Cērinthe, quod angor.
     Respice, quam caldās increpat aura precēs.
Integrior semper veniat mihi candidiorque,
     Vt foveat mentis frigida regna merae.
Quae tam dulce gelū mihi fervens aura resolvet?
      Nōn erit āeris, heus! pūra erit atque tua.

Τὸ δολερὸν εἴδωλον

Ō Veneris vīs maxima, quae incautae mihi rēpis
      inter somnia sīc exagitāns animum,
Vt pressum videar Cērinthum prōpudiōsē
      admodum habēre et edax bāsia multa dare.
Ecce autem illūsōria nescio quae simulācra
        iam mentem capiunt et vigilans cupiō.
Sed vacuīs dēlīrāmentīs falsa subinde
        sum mendācī hominī crēdita nōn meritō.        

Πυκνὸν φίλημα

Spissum basium
secreta mysteria
tibi mussabit.
Tacitus tactus oris,
caelestis libatio.

Ἡ νυκτερινὴ ἀσπίς

Nox est saepe dolōre quasi aspis corpore serpēns,
       Anxia quae mordet pectora nūda mihi.
Dūcit amor corde ex īmō suspīria crēbra,
       Vīrus quod mentis somnum adimit cupidum.

O Cupido!

Improbus nunc mē occidis, ō Cupīdo!
Saepius vērō taceō susūrrans
vōculīs fatentibus ignem amārum,
dulce venēnum.