Οἰνόμελι

Sī darent Deī tua lābra blandō
stringere amplexū, fierem beāta.
Nē bibam immō mī miserae tua obstant
mellea vīna.

Sunt enim Deī  minimē suāvēs,
quī puellam Sulpiciam vetantēs
mella Cerinthī bibere abnuant et
dulcia mulsa.

Τὰ ἐρυθρὰ φύλλα

Vōs quae limpidam aquam colitis, virginēs,
    Dīlectō, ut properet, dīcite nunc citō,
    Frondēs arboribus nam redeunt rubrae,
    Fātō saucia langueō.

folia rubra
pallescunt ob uirides
messes oryzae

Οὐαί μοι

Nōn amo tē! Nunc, vae, multa est mihi cūra pudōris.
     Caeca furōre tamen iam annuo: nunc amo tē.

Concubia

Concubiā nocte omnia lūmine somnia complēs:
       prīmā lūce tamen tempora nūbila adsunt.

Τὸ ναυάγιον

Ille diēs miserī fātum mihi nectit amōris:
      Naufragium mentis lūx fuit illa meae.
Laesa silentiō eram noctis caecae furibundō:
       Contigit ingeniō digna ruīna meō.
Hūc feror atque illuc, nec vīvere sīc mihi ventō
      Nec placet insānae pandere vēla salō.
Sīn crās tempestas submerserit saeva carīnam,
       Naufragiī tabulās colligat ille meī.