Γλυκὺς ἵμερος

Improbus ille puer mihi sīc praecordia cīvit,

     ut repuellascens dulcia nunc cupiam.

Nōlī spernere pignora dulcia, perfide, nunc iam,
     dōnec abest animī cānitiēs pavida.

                                       

Σιγαί

Ecce tacēs. Quod tū procul ā mē nunc abes, angor:
     Nōlīm trīstārī, mē miseram, ob tacita!
Verba diēs noctēsque silēs mihi sīc cruciātor,
    Vt cūra obsideat mē anxia sollicitam.
Nam tibi sānctē adiūrō tē nīl cārius usquam:
     Abs tē maesta silet mūtaque Sulpicia.

Plus oculis amare et medullis

Quod genus amoris vel dilectionis sit "plus oculis amare et medullis", me interrogo, carmine hoc lecto quod pactum est a poeta Claudio Fr. Fraguerio ex Academia Gallica et dicatum ad Nicolaum Remundum:

Ni te plus oculis amem et medullis,
Vita non mihi vita sit, sed orci
Fumus ac tenebrae et situs: sed illud
Non est, at bona lux, lepor venusque,
Nam te plus oculis amo et medullis.

____________________________________________________________________________________

Cat. carm. 14a: Ni te plus oculis meis amarem   //   Cat. carm. 3, 4: quem plus illa oculis suis amabat    //   Plaut. Most. 86: videas eam medullitus me amare  //   Tib. 3, 1, 25: teque suis iurat caram magis esse medullis  //  Ov. Trist. 1, 5, 9: haec mihi semper erunt imis infixa medullis   //    Cic. Epist. ad At. 15, 4, 3: quae 'mihi sunt inclusa medullis'

Dea scit una

Ήράσθην, ὲφίλουν, ἔτυχον, κατέπραξ', ἀγαπῶμαι.

τίς δὲ καὶ ἧς καὶ πῶς; ἡ θεὸς οἶδε μόνη.

Amavi, basiavi, sortita vici: amata sum.
Quae et a quo et ut? Dea scit una.

[Versio soluta et libera]

Bifariam

Animus dolet, sed ex ore gaudia perpluunt verna.

Mecum

σύν μοι πῖνε, συνήβα, συνέρα, συστεφανηφόρει,
σύν μοι μαινομένωι μαίνεο, σὺν σώφρονι σωφρόνει.

mecum bibe, mecum iuvenare, mecum ama, mecum te corolla cinge;
mecum insanā insani, mecum prudente esto prudens.

Tu mihi Phoebus

Tu mihi Leucadia potes esse salubrior unda:
    Tum forma et meritis tu mihi Phoebus ades.
Ne mirere igitur si sim, mea lumina, tristis:
    Tum lacrimas fundo, tu mihi Phoebus abes.
Quid tum restat? Erit cum dignus vindice griphus,
     Solus qui possit solvere, Phoebus erit.

Πολύπτωτον

Κλεοβούλου μὲν ἔγωγ' ἐρέω,
Κλεοβούλῳ δ' ἐπιμαίνομαι,
Κλεόβουλον δὲ διοσκέω.

Cerinthi amore ego depereo,
Cerintho amentem me delecto,
Cerinthum ardenter mihi desidero.

Dies noctesque

Dies noctesque te desidero, Cerinthe. Num tu quoque dies noctesque me desideres, me somnies, me exspectes, de me cogites, me speres, me te oblectes, mecum totus sis, me ipsam quaero. Me miseram! Equidem de te dies noctesque cogitans casus dumtaxat humanos et incertos eventus valetudinis et naturae communis fragilitatem extimesco doleoque corpus mortale in alterius mortalis anima consistere. Haec enim pestis tam tenaciter me arripit interdum, ut integros dies noctesque illigatam torqueat.

Alternant elementa vices et tempora mutant,

Tempus habent noctes, tempus et ipse dies

Pietas nova

Πολυστρόφαλιγξ φίλια

Allicis, expellis; sequeris, fugis; es pius, es trux.
     Me vis, me non vis; me crucias et amas;
Promittis, promissa negas; spem mi eripis et das.
     Iam iam ego vel sortem, Tantale, malo tuam.
Durum ferre sitim circum salientibus undis,
     Durius in medio nectare ferre sitim.