Ὁ ἀπηνὴς φίλος

Aegrōtāns iaceō nec quī sōlētur inermem, 

       Languentem nec quī sublevet, ullus adest. 

Hei mihi! Nī dederis clārā dē fronte salūtem, 

       Ūna feret nōbīs ultima fāta dies. 

Nōn minus Ethnaeō flagrant fōmenta furōre  

Quam tacitum pectus conterit intus amor.

Cūr teneās flentem verbīs, saevissime, fictīs? 

       Cūrque fides verbīs nōn manet ulla tuīs? 

Nōn artēs, nōn ulla mihī medicāmina prōsunt. 

       Est mihi quae prōdest omnibus herba nocēns.

Dīnumerō resupīna vidēns laqueāria tectī,

Īnspicio utque sient ordine quaeque suō.

Et modo quam longās suspendat arānea tēlās,

Mīror ut impendēns sub trabe texat opus.

Ast eadem est fēbris vīrēsque adquīrit in hōras, 

       Mē miseram! Hīc nullā fallier arte potest.

                                           [Ex carmine Flamineo variatio muliebris]

________________

1-2 Ov. Trist. 3, 3, 10-14: nullus, Apollinea qui levet arte malum, / non qui soletur, non qui labentia tarde / tempora narrando fallat, amicus adest. / lassus in extremis iaceo populisque locisque, / et subit adfecto nunc mihi, quicquid abest.